Nasıl da alışıyor insan, nasıl da unutuyor
Çektiğin acılar yüzüne vuruyor
Gözlerinin denize kıyısı var gibi
Hiç tatmadığım acılar o kıyıya vuruyor

Bana rağmen açan bir çiçek, tutsaklığını fark edecek
Kırarak kafesi yuvaya veda ediyor

Uçuyor kırlangıçlar, o rengarenk kaçışlar
Gözyaşlarının lekesi kan revan bakışlar
Hasret en derininden, geçiyor kendiliğinden
Süzüle süzüle geçmişimi siliyor

Dönerim dönmesine de artık çok uzaktayım
Daha göreceğim kaç yaz kaldı onu saymaktayım
Bana mahrem toprakların, eski fotoğrafların
Sökülür yüreğim, ölüme yol almaktayım

Kanadından kırık bir melek, pişmanlığını fark ederek
Tutamam, bu yolun sonuna varmaktayım


Uçuyor kırlangıçlar, o rengarenk kaçışlar
Gözyaşlarının lekesi kan revan bakışlar
Hasret en derininden, geçiyor kendiliğinden
Süzüle süzüle geçmişimi siliyor

Uçuyor kırlangıçlar, o rengarenk kaçışlar
Gözyaşlarının lekesi kan revan bakışlar
Hasret en derininden, geçiyor kendiliğinden
Süzüle süzüle geçmişimi siliyor